Rozdział 31 + Epilog

-Zostaw mnie!!-próbowałam wyrwać się z uścisku Justina.

Tylko łobuzersko się uśmiechnął i nadal szedł w stronę wody.

-Jenny zrób coś!-tylko co mała dziewczynka Mu zrobi.

Na całej plaży a może i w całym Miami było słychać mój wrzask. Nie wiem po co się wydzierałam skoro woda była ciepła a słona woda nie dostała się do oczu. Coś złapało mnie za nogę i wciągnęło pod wodę. Może Pan mięśniak z budki ratowniczej ruszył dupę i mnie uratował. Z trudem wynurzyłam głowę , ale fala z powrotem mnie wciągnęła pod wodę. W końcu się wynurzyłam i pod płynęłam do brzegu. Jenn bez trosko bawiła się na piasku budując wielki zamek. Chociaż tutaj możemy być normalna rodziną bez paparazzi,fanów, autografów i wrzasków. Usiadłam obok małej i pomogłam budować jej budowlę.

-Gdzie Justin?-zapytałam od niechcenia.

-Tutaj-dotknął mojego ramienia i usiadł pomiędzy mną a Jenifer

Świetnie się bawiliśmy póki nie Ona.

-Cześć-jej piskliwy głosik strasznie mnie wnerwiał.

-Hej-powiedziałam bez entuzjazmu.

-Rodzinny zjazd?

-Tak-zmierzyłyśmy się wzrokiem.

-Ja przyszłam , bo Justin mnie poprosił-Bieber popatrzył na nią a potem na mnie zdziwionym wzrokiem.- Prawda kotku?

Ja już tego nie kumam mam opóźniony zapłon czy coś? Przecież On do mnie zarywał a jak zarywał to nie może mieć drugiej. Nie? Każdą cząsteczkę mojego ciała wypełniała złość i zazdrość. Teraz , albo nigdy. Podeszłam do JB i złożyłam na jego ustach krótki, lecz namiętny pocałunek.  Następnie uśmiechnęłam się tak jakbym wygrała jakąś wielką nagrodę. Szara o mało nie wybuchła , a mój ex spłonął rumieńcem. Jenifer jako jedyna zachowała spokój.

-Musze już iść-powiedziała idąc w stronę wyjścia z plaży. Niech suka ma za swoje. Należało się jej.

-Emily...

-Zapomnijmy o tym co teraz zaszło-co ty kurwa pieprzysz przecież go kochasz.

-Ale...

-Justin daj spokój to nie było nic wielkiego-próbowałam zachować pokerową twarz i nie podbiec do niego i wtulić się w jego nagi tors.

Czułam , że Bieber zaraz wybuchnie płaczem. Co prawda ja też z trudem powstrzymywałam łzy.

Jenny nadal zachowywała spokój i nadal budowała zamek z pisaku. Usiadłam obok małej i gapiłam się na fale uderzające o brzeg.

-Możemy już iść?-zapytał zakładając koszulkę.

Złożyłam koc i wsadziłam do torby. Pozbierałam zabawki Jenny i w końcu wyszłam z plaży za Bieberem a następnie wsiadłam do jego samochodu.

Oczami Justina

Co ona kurwa sobie myśli , że ja jestem jakąś pieprzoną zabawką , która nie ma uczuć?!  Nie pozwolę żeby mnie tak traktowano! Nie maż się jak baba. Nie możesz pozwalać żeby ciebie tak traktowano. Burknąłem coś pod nosem coś w stylu „Możemy już iść?”. Szybkim krokiem udałem się w stronę wyjścia , a potem do samochodu. Zachowywała się tak jakby mnie nie znała. Czyli jednak mnie kocha, albo i nie kocha. Zaparkowałem pod ich willą, pomogłem zabrać wszystkie ich torby.

-Emily...

Cisza.

-La Malo Rodriguez!

-Co?! Głośniej drzeć się nie możesz?!

-Możesz mi wytłumaczyć co w ciebie na plaży wstąpiło?

-Nie chciałam żeby ta suka zepsuła Jenny wypad na plaże-już jej wierze była zazdrosna.

-Wymyśl coś lepszego –zrobiła obrażoną minę i trzasnęła drzwiami.

Przyłożyłem ucho do drzwi i usłyszałem ciche szlochanie. Poszedłem z obojętną miną do samochodu.

-Justin!-zza moich pleców usłyszałem jej głos

-Tak?-obróciłem się na pięcie.

-Możemy spróbować jeszcze raz...?

EPILOG

Rok później
-Stary wyluzuj-uspokajał mnie Chris.

-Mówisz to chyba setny raz-ręce nadal mi się trzęsły

-To Emily powinna się denerwować a nie ty.

-Łatwo ci mówić.

-Nie powinieneś stać obok jej i wspierać w tych trudnych chwilach?

-Jak zobaczę krew to mdleję.

-To nie patrz się tam tylko w jej oczy. Wmawiaj sobie „ Nie patrz się tam!” albo inaczej.

-Spróbuje...Jednak nie mogę.

-Nie chcesz zobaczyć główki maleństwa?

-Chcę , ale...-z Sali porodowej słychać było wrzaski Mily.

-Idź! Ja wcześniej za ciebie byłem.

Powoli otworzyłem drzwi. Kiedy wszedłem krzyki ucichły a Em nieśmiało się uśmiechnęła . Ukucnąłem obok niej a Ona nieśmiało się uśmiechnęła. Po czole spłynęła jej kropelka potu. Złapałem ją za rękę, popatrzyliśmy sobie głęboko w oczy. Lekarze krzyczeli coś w stylu „Trzyj” i „Widać już główkę” , ale my nadal patrzyliśmy sobie w tęczówki. Pielęgniarka podała mi małe zawiniątko.

-Śliczny chłopczyk-przekazała.

-Jak go nazwiemy?

-Jake...

Potem mi ją zabrali...

    I tak o to kończy się nasza historia się kończy.  Życie pisze różne scenariusze jedne z smutnym zakończeniem,  drugie z szczęśliwym a inne zaś z neutralnym. Nasze życie jest szczęśliwe jesteśmy rodzicami dwóch zdrowych dzieci  i niczego nam nie brakuje...

I żyli długo i szczęśliwie...

The End

Podziękowania

Chciałabym podziękować 4 osobą. Szarej bez , której bloga by nie było ;*. Mooni , która zawsze podsyłała mi świetne pomysły i broniła w Tych trudnych chwilach, Kasi , która świetnie mnie rozumie i... Gabi ( potworkowi Choco ;]) którzy rozśmieszali mnie do łez i , że zawsze mogła ma nich liczyć.

Właściwie to dziękuję każdej z was. Dziękuję za każdy komentarz i , że w ogóle to czytałyście ;*

Bez was niczego by tu nie było skończyłabym na 10 rozdziale. 

Kocham was wszystkie i ciężko powiedzieć "żegnam" mając tyle wspomnień. 
Dziewczyny jesteście wielkie ;*