Rozdział 24

Rozdział z dedykacją dla Szarej <33 

4 lata później

Tak naprawdę dopiero teraz zaczęłam żyć. Co prawda wychowuję bachora  Biebera, ale jest w porządku. Jestem sama I jest mi z tym dobrze... On nawet nie wie , że ma ze mną dziecko. Nagrałam własną płytę w języku hiszpańskim i zaśpiewałam jedną piosenkę z Nelly Furtado. Moje życie różni się od tamtego feralnego roku w którym wzięłam ślub z Bieberem. W urzędzie zmieniłam imię i nazwisko żeby nikt mnie nie rozpoznawał na La Mala Rodriguez. Tylko przyjaciele i rodzina wie o tym. Dzisiaj obiecałam mojej  kochanej córeczce , że znajdę dla niej czas i pójdziemy do parku na plac zabaw.

-Jenny gotowa?-zapytałam wchodząc do pokoju mojej małej księżniczki

-Jeszcze momencik mamusiu...-są plusy bycia mamą. Uwielbiałam jak nazywała mnie mamusią albo mami.

-Ja będę czekać na dole-przekazałam Jenifer.

Nie wiadomo dlaczego nazwałam ją Jenifer Caroline Rodriguez. Moja prababcia miała na imię  Caroline i ta suka... Zapomnij o niej ona i on już dla ciebie nie istnieją.

-Maminko ja gotowa...Idziemy-jak ona już wyraźnie mówiła jak na 3 latkę.

Pobiegłyśmy za ręce do samochodu. W drodze do parku cały czas się śmiałyśmy i śpiewałyśmy moje piosenki. Po 30 minutowej drodze byliśmy na miejscu. Po drodze kupiliśmy lody czekoladowe.

-Mamusiu możemy pójść na huśtawki?

-Biegnij ja cię potem dogonię-powiedziałam patrząc jak biegnie w stronę placu zabaw.

Podeszło do mnie kilku kubańskich fanów. Zasłonili mi widok na mój skarb. Usłyszałam jakiś krzyk dziecka pobiegłam w stronę placu zabaw. Nie miałam już takiej dobrej kondycji jak sprzed 4 laty. Ledwo dobiegłam do placu zabaw.

-Janny! Jenny?!-wołałam jak głupia. Nagle płacz ucichł.

Gdzie ona jest? Poszłam w stronę huśtawki.

Oczami Justina( kilka minut wcześniej)

Nie wiem po co przyszedłem do parku. Po prostu mnie tknęło. Udałem się w stronę placu zabaw żeby popatrzeć na szczęśliwe minki bawiących się dzieci.  Usiadłem na ławce i przypatrywałem się małej słodkiej dziewczynce. Kogoś mi przypominała tylko kogo? Dziewczynka się przewróciła i zaczęła płakać. Podbiegłem do niej i ją pocieszyłem.

-Nic ci się nie stało? Gdzie jest twoja mama albo tata...?-zapytałem przytulając  małą.

-Mamaa...jest tiam...a tatusia nie  mam-mówiła przez łzy. Dotknęła swoją pulchną rączką mojego policzka.

Nad nami pojawiła się wysoka kobieta, nie wiedziałem jej rysów zbyt dobrze , bo stała pod słońce.

-Od czep się od mojego dziecka!-odepchnęła mnie i przytuliła skądś znaną dziewczynkę.

Dopiero teraz ujrzałem twarz matki. Była to ona. Poszukiwałem ją od 4 lat , ale bez skutku.  Moja Emily...

Oczami Emily

Jak on śmie się tutaj pokazywać? Jest pedofilem , że obserwuje niewinne dzieci?!

-Mamusia jest przy tobie...Nic już ci się nie stanie...-szeptałam do ucha Jenny.

Wzięłam ją na ręce a ona objęła mnie swoimi rączkami moją  szyję.

-Kim jest ten pan?-wyszeptała pytanie mi do ucha.

-Nie ważne...

-Ile ona ma?

-3 lata.I nazywa się Jenifer Caroline Rodriguez.

-Czy to nie nasze...

-Tak twoje-powiedziałam udając  się do wyjścia z parku.

-Czemu nic nie mówiłaś...

-Nie będę niszczyła ci kariery i związku z tą...tą...Karoliną-ostatnie słowo ledwo przeszło mi przez gardło.

-Ja z nią nie jestem w związku...Nawet nie mam z nią kontaktu... Widzimy się tylko na galach...-wsadziłam małą do fotelika w samochodzie.

Chciałam wsiąść do samochodu , ale on złapał mnie za nadgarstek.

-Nie dotykaj mnie tymi brudnymi łapskami!-wydarłam się

-Porozmawiaj ze mną...Proszę...-gapił się na mnie czekoladowymi oczami.

-Na mnie to już nie działa-wsiadłam do samochodu i wcisnęłam gaz.

Pędziłam przez miasto ponad 200 km/h i cały czas prędkość się zwiększała. Miałam łzy w oczach. Nie zwracałam uwagi czy jest czerwone czy zielone aż w pewnym momencie...

Oczami Justina

Jak mogłem coś takiego zrobić Emily... Jak mogłem... Kompletny debil. Waliłem głową w drzwi samochodu.   Usłyszałem jakiś huk i pisk opon. Wsiadłem i udałem się w kierunku skąd słyszałem wybuch. Zrobił się straszny korek więc wysiadłem z samochodu i pobiegłem na miejsce wypadku. Ujrzałem rozbity samochód. Musiał ktoś pędzić żeby tak się rozwalić. W środku było kilka osób. Zadzwoniłem na 112. Pobiegłem 100 metrów dalej i ujrzałem zakrwawione ciała Emily i Jenny. Chciałem rozwalić drzwi i je stamtąd wyciągnąć. Jakiś facet mnie powstrzymywał , ale ja musiałem je uratować. Niestety byłem zbyt słaby żeby wywarzyć drzwi.  Łzy spływały mi po policzkach nadal siłowałem się z drzwiami auta. Nadal to nic nie dawało. Jkiś wielki murzyn mi pomógł i drzwiczki wreszcie się otworzyły. Wyjąłem zakrwawione ciało Em zza kierownicy a ogromny mulat zajął się tylnymi drzwiami gdzie siedziała małą Jenifer. Była jeszcze żywa. Gorzkie łzy spływały po jej policzkach.

-Ty żyjesz-!wziąłem ją na ręce i przytuliłem  

Podbiegł do mnie facet.

-Jestem lekarzem... Są tu jakieś ranne osoby?

Wskazałem na zakrwawione ciało Mily. Kręcił się przy niej a ja się na niego gapiłem jak jakiś debil. Dopiero teraz dotarło pogotowie. Wzięli małą i Em do karetki.

-Pan z rodzinny?-zapytał ratownik

-Tak-odpowiedziałem bez zastanowienia. Wsiadłem do ambulansu i pojechaliśmy do szpitala. 

***

Jest 24 gdyby doliczyć komcie jeszcze pod bohaterami to wyszło by te 20 komci ^^

Pewnie się zastanawiacie się  czemu dodałam te buttony... jest taki konkurs na oficjalnej stronie serii z fajową nagrodą i ciężko się było mi oprzeć... Napisałam już następny więc wszystko zależy od was ma tu być 22 komentarze inaczej nici z następnego...

Buuzia <33